process

1945 - start (after bombing)
1947 - emergency stores
1958 - ice cream cart, enjoyed by sailers and teenage girls
----------------------------------
1961 - construction Coolsingel, metro
1963 - guestworkers (immigrants + Brabanders), construction Rotterdam Zuid (links to immigrants in Katendrecht)
1968 - cigar store / kiosk (owner funded the emergency stores so got the Coolsingel 44 spot)
----------------------------------
1974 - building is sold to McDonald, the first McDonalds Restaurant in the Netherlands is being placed.
1975 - 2000 beginning of modern city as we know it
----------------------------------
2015 - McDonalds is being renovated, lot's of different people with different backgrounds come together.

Coolsingel 44 is still a place where lot's of different people come together, but the reason why has changed over time.
Where there were first emergency stores for people that lost their homes and are trying to rebuild their lives, it has now become a place where people come to have fun, go shopping, and have a meal together. It's of course in some way good that Rotterdam Coolsingel has become such a safe space, but it is also consequence of the bombing, that only a couple of historical buildings are preserved. And the touching history is besides those few buildings nowhere to be seen, or memorialized. It's covered by a capitalistic and modern fast pace layer of bullshit. :)

Emergency stores Coolsingel

Emergency stores Coolsingel 44

Coolsingel before bombing

Coolsingel after bombing

Noodwinkels aan de Coolsingel met de Postkantoorgalerij, 1941.

Uit het Rotterdamsch Nieuwsblad van 7 mei 1941:
De noodwinkels die op bijna alle daarvoor beschikbare punten in onze stad zijn opgericht, kan men in twee groepen onderscheiden Men vindt op Dijkzigt en in Blijdorp de groote magazijnen, dikwijls met eenig vertoon van architectuur gebouwd en verder de eenheidswinkels, zooals men ze zou kunnen noemen, van Coolsingel, Goudscheslngel. Westplein, Llbellenpleln. Lusthofstraat enz

Deze eenheidswinkels zijn prettige redders uit den nood. maar.... deze eenvormigheid heeft bezwaren. De middenstander, die daarin zijn brood tracht te verdienen en er wacht op de betere tijden, waarop wij allen hopen, is van nature individualist. Wanneer hij zelf bouwt of verbouwt, streeft hij gaarne naar eenig persoonlijk cachet. De middenstander bepaalde voor een aanzienlijk deel het aspect van onze winkelstraten, de één wilde het zus, de ander zoo, natuurlijk alles onder bet toeziend oog der overheid en juist die verschillen, vaak geboden door de artikelen, welke zij verkochten, gaven aan de straten haar levendigheid en haar karakter. Een rijwielzaak heeft een andere pui noodig dan een meubelzaak de juwelier stelt andere eischen, aan zijn étalage dan de bakker.

De nood heeft aan al die dingen een eind gemaakt Men kan het nergens beter zien dan aan den Goudschesingel, waar postzegels, kanarievogeltjes, radiotoestellen (maar dat is eenigszins in de familie), pasfoto's, brillen, horloges, tafels en stoelen, sigaren kopjes thee en koffie, electrische strijkijzers en tientallen andere artikelen verkocht worden achter precies dezelfde ruiten. Een tijd lang gaat dat goed (of minder goed. naar het hier en daar schijnt) doch waar het wèl goed gaat, komt de oude individualist in den middenstander boven.

Dit verschijnsel neemt men waar, of beter, het wordt voorbereid, in de nu allengs beroemde postkantoor-galerij. Men heeft daar verschillende dingen, die tot verfraaiing leiden, uit de eerste hand Men denke aan de uithangborden en aan de beelden. De postkantoorgalerij is ook een bescheiden toonplaats van beeldende kunsten.

De winkelier, materialist als bij is, heeft echter in de eerste plaats oog voor zijn etalage, die toonplaats van zijn artikelen is. De winkelier weet wel, dat de opbouw van Rotterdam niet stilstaat maar hij zal zijn eigen gedachten hebben over het tempo, waarin dat zal gebeuren, In sommige getallen zullen die gedachten zelfs beïnvloed worden door het tempo en het gemak, waarmee hij zijn nieuwe voorraden kan betrekken. Er heerscht in deze kleine, maar doorgaans drukke winkelstraat dus een stemming om zich wat minder a la noodwinkel te installeren.

Met het oog op de glaspositie werden de étalageruiten van deze winkels niet uit één stuk. doch uit kleine ruiten in houten sponningen samengesteld. Doch een spiegelruit geeft cachet aan een étalage. Men tracht nu in de galerij voor het postkantoor te komen tot spiegelruiten. En daarmee komt het individualisme in deze straat een stapje verder, al moet natuurlijk de gemeente als eigenares het laatste woord spreken. De kosten zijn niet gering. Zoon ruit, die een kleine honderd gulden kost, zou door de huurders betaald moeten worden, doch dat schijnt het den winkeliers in veel gevallen waard te zijn. 'Zelfs met de zware risico's, die winkelruiten tegenwoordig loopen. Ook is men doende over de mogelijkheid tot betegeling van de betonnen plinten van deze winkels. In spiegelruiten is weinig variatie mogelijk, In tegels wel, tenzij de gemeente hier volstrekte eenvormigheid zou voorschrijven. Met dat al is het waarschijnlijk, dat het merkwaardige winkelstraatje binnen afzienbaren tijd een ander uiterlijk krijgt. Het wordt een noodwinkelstraat.... met cachet.

De foto komt uit de fotocollectie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt via delpher.nl uit het Rotterdamsch Nieuwsblad van 7 mei 1941.

Jamin at Coolsingel, sailors and teenage girls enjoyed their icecream for 15(gulden)cent.

Thousands of Brabanders travelled by bus daily to work in Rotterdam Zuid

Construction of the Metro at Coolsingel.

Deze woorden tik ik in mijn ‘buitenverblijf’ in Stolwijk. Op zo’n 1000 vierkante meter grond deel ik met vrienden twee stacaravans; helaas zit er geen airco in deze caravans. M’n katten liggen de hele dag voor pampus, er is geen enkele aandacht voor veldmuisjes of in het gras hippende vogeltjes. Weliswaar is het nu veel warmer dan in 1958, maar ik herinner me in dat jaar toch ook de nodige zonnige dagen. Bij een tochtje ‘naar de stad’ was je blij ergens de welbekende ijswagen van Jamin te zien (Leuk eigenlijk: de fi rma heette C. Jamin, maar werd door de Rotterdammer steevast Sjamin genoemd. Een ‘deftig’ sprekende niet-stadgenoot wilde het wel eens over Jamain hebben, maar dat liet de Rotterdammer van z’n rug glijden). Tienermeisjes en zeematrozen waren in 1958 op een nog niet opgebroken Coolsingel goede klanten bij ‘Sjamin’! Dat alles in Rotterdam minstens één keer in een mensenleven aan veranderingen onderhevig is, bewijzen wel de ingrepen die ná 1958 op en onder de Coolsingel plaatsvonden. Daar waar in 1958 de ijsboer stond, was het in 1920 nog water: de Coolvest. Stadsontwikkelaars hadden toen al besloten dat deze Coolvest/Singel een belangrijke boulevard in het centrum van de stad moest worden. De vest werd gedempt en om zeker te zijn van een niet verzakkende boulevard (de Coolsingel) werden honderden houten heipalen als fundering in de veenbodem geslagen. In de jaren ’50 waren er weer ontwikkelaars die graag een metro onder de Coolsingel zagen rijden; zij maakten prachtige plannen rond het graven van een gleuf, vol laten lopen met water en afzinken van tunnelstukken. Deze plannen waren niet alleen mooi, ze waren gedurfd! Rond 1961 veranderde de Coolsingel in een grote bouwput. Zacht mopperend onderging de Rotterdammer alle (over)last: we kregen een echte Metro en dat was ook wat waard! Jammer genoeg hadden de stadsontwikkelaars in de vijftiger jaren ‘vergeten’ dat de Coolsingel een houten heipalenbodem had en vandaar dat men ter hoogte van de Bijenkorf ineens niet verder graven kon. Als we de plek van de Jamin-ijsboer in 1962 van boven bekijken, zien we een gegraven sleuf met tientallen paalkoppen. Er was geruime tijd veel techniek en mankracht nodig, om verder te kunnen gaan met de metrobouw.

In search of identity:
emergency stores

Rotterdam, Coolsingel met stadhuis en postkantoor (1958)

Als je nu over de Coolsingel loopt, heb je er eigenlijk geen weet van dat onder je voeten de metro rijdt. Bij een ventilatierooster hoor je soms wat gerommel van beneden komen, maar dat is dan ook alles. In 2006 zie je ook op de Coolsingel, dat de Rotterdamse samenleving niet alleen uit ‘Hollandse Kaaskoppen’ bestaat. Vele nationaliteiten kleuren (letterlijk en figuurlijk) onze straten. Er zijn 50plussers die over gastarbeiders spreken, als ze de groep allochtonen bedoelen. Beide woorden vind ik verschrikkelijk: een gastarbeider is tijdelijk in ons land, maar keert na 3-5 jaar terug naar zijn vaderland. Een allochtoon is iemand die van elders afkomstig is; de ‘allochtonen’ in onze stad zijn veelal in Rotterdam geboren, het waren hun (groot)ouders die als gastarbeider kwamen, maar niet meer teruggingen naar hun ‘thuisland’. De gastarbeider heeft Rotterdam altijd gekend: Zuid is gebouwd omdat steeds meer Zeeuwen en Brabanders tussen 1910 en 1930 in Rotterdam kwamen werken (en later wonen). Ook nog in 1963 pendelden duizenden Brabanders dagelijks tussen hun woonplaats en hun werk in Rotterdam. De Alwinastraat in Heijplaat was een grote parkeerplaats van touringcars, die dagelijks hun rit Noord Brabant - Rotterdam uitvoerden. De RDM kon namelijk in dié tijd wel een mannetje gebruiken.

Cover of the magazine Metro, devoted to the construction of the metro, appeared from 1964 to 1974. - Paul Groenendijk Collection

Caissons on Weena, with the Shell building in the background. Photo collection Anefo, National Archive

Big Mac packaging, folded cardboard box. - 1974

McDonalds's menues from 1974. Coolsingel is mentioned as well.

Sigarenzaak van Felix Heijnen voor het postkantoor aan de Coolsingel-hoek Meent, 1970 (geschat).

Tram Coolsingel - 1974

Around 1961 the Coolsingel turned into a
large construction site. The Rotterdammer underwent all the (inconvenience) grumbling softly: we got a real Metro and that was worth something! Unfortunately, in the 1950s, the city developers had ‘forgotten’ that the Coolsingel had a wooden pile base, which is why it was suddenly impossible to dig any further at the height of the Bijenkorf. If we look at the site of the Jamin ice farmer in 1962 from above, we see a dug trench with dozens of pile heads. For some time a lot of technology and manpower was needed to continue with the metro construction.

Deze nood-winkeltjes waren gebouwd ten gunste vande winkeliers uit de binnenstad, van wiede winkel weggebombardeerd was tijdenshet bombardement van 14 mei 1940. Mijnoom, A.Faber, die opticien was en een zaakhad aan de Kruiskade hoek Mauritsweg,had juist een maand voor de ongelukkigemeidagen een nieuwe zaak geopend, ietsverderop aan de Kruiskade, tegenover dediergaarde. Hij was ook een van de velegetroffenen. Hij woonde destijds met zijngezin elders, in een niet gebombardeerdgedeelte van de stad en heeft het dusgelukkig overleefd. Hij kreeg ook eennoodwinkel toegewezen op de Coolsingel.Toen hij een paar dagen na het bombarde-ment op de Kruiskade ging kijken hoe zijnwinkel ervoor stond, vond hij bovenop depuinhoop van zijn winkel een geopend enleeggeroofd geldkistje terug.”

Shining McDonald’s in heart of Rotterdam
After a very fast construction period of only two months a spectaculair new pavilion shines in the heart of Rotterdam. Mei architects and planners designed this new McDonald's pavilion on Coolsingel Rotterdam. The former kiosk was once voted the ugliest building in Rotterdam and no longer reflected the wishes and ambitions of either McDonald’s and the city of Rotterdam.

Connection with the city
The new building volume has been carefully detailed and articulated by Mei to open up views of the monumental post office behind it. As a result, the pavilion has the most compact possible core, with glazed façades all around. A fully transparent lobby, with entrances on three sides, makes it seem as though the public space flows through the building.
To strengthen the connection between the pavilion and its surroundings, the outdoor terrace will feature the same furniture found in other public spaces in the city of Rotterdam.

A shining pavilion — day and by night
Like the historical buildings in the area, the pavilion features a richly articulated façade, carried out in one single material: gold anodized aluminum. This warm and elegant-looking material is vandal-proof and enduring at the same time.
As McDonald’s is open day and night (24/7), its appearance after dark is important. By day the building is inviting to shoppers, while in the evening it glows to attract the nightlife crowd. The skin is perforated with heart-shaped openings to form a ‘veil’ around the glazed building through which illumination shines. This skin is continued in the interior walls and ceilings. With the application of various degrees of perforation, the façade depicts a crowd of people on Coolsingel. After all, the new McDonald’s is built for the people of Rotterdam, who now have yet another reason to be proud of their city.

Integrated power boxes
The various power boxes for utilities and traffic regulation systems, always an eyesore on the street, are integrated into the building. Moreover, the incorporation of illumination into the façade will enhance safety on the street. Technical installations are integrated within the roof, which is designed as a fifth façade.